در چند روایت است که انسان نباید بگوید رمضان آمد و رمضان رفت.(من لايحضره الفقيه، ج 2، ص 172.) باید بگوید: ماهِ رمضان آمد؛ چون رمضان اسم خدا است و خدا نمی‌آید و نمی رود، آمدن و رفتن، از حوادث است و حضرت حق، قدیم است؛ حادث نیست که بیایید و برود و همیشه هست.

 ماه رمضان، ماه ضیافت و مهمانی خدا است؛ معنای ضیافت چیست؟ ضیافت به معنای بایگانی کردن پرونده‌ها، عفو و بخشش گناهان و نزول رحمت و برکات الهی و کنترل شدن شیطان است.

 یگانه ماهی که شیطان در آن، غل ‌و زنجیر می‌شود، ماه مبارک رمضان است؛ خداوند  شیطان و بچه‌هایش را غل‌ و زنجیر می‌کنند که سراغ ناصری  نروند، کسی می‌پرسید: «شما که می‌فرمایید شیطان در ماه مبارک، غل‌ و زنجیر است، پس این گناهان که در این ماه اتفاق می‌افتد از کجاست؟» باید گفت «شیطان قبلاً برای این‌ افراد سرمایه‌‌گذاری کرده، این چنین افراد خودکار شده‌اند؛ لذا دیگر خودشان دنبال گناه می‌روند.

خدا تمام خطاهای چندین ساله ما را چنانچه خالصانه یک شب به در خانه اوبرویم و بگوییم اشتباه کردیم، می‌بخشد.

این ماه، یک سکوی پرش به سوی حضرت حق می‌ باشد که باید آن را غنیمت شمرد، حیف است این ماه با ماه‌های قبل و بعد، برای ما فرقی نکند، مقتضی موجود است و حضرت حق هم آماده پذیرش می‌باشد و فقط رفتن ما لازم است تا او هم بفرماید: خوش آمدید

دنیا، جای عبور است، حضرت امیر(ع) فرمود: «فَخُذُوا مِنْ مَمَرِّكُمْ لِمَقَرِّكُم(نهج البلاغة، ص 320.)؛ از محل عبورتان [دنيا] براي محل اقامت هميشگي تان [آخرت] توشه برداريد.»

اینجا جای عبور است، از شکم مادر آمدیم و بايد به قبر برویم، آمدن ما به اینجا، یک سفر است؛ سفري طولانی تا زاد و توشه خود را برداريم.

حضرت امیر فرمود: «وَ أَكْثِرُوا الزَّادَ لِيَوْمِ الْمَعَاد؛ هر چه می توانی، برای سفر بعدی زاد و توشه بردار، اینجا که آمدی، منزل سوم تو است، منزل چهارم بوده که هميشگي است. یک فکری برای آنجا باید کرد.

خبرگزاری «حوزه»