یک مرتبه در درس خارج آیت‌الله العظمی کوه‌کمره‌ای(رحمة الله علیه)، آقا مثل همیشه نبودند و لکنت زبان داشتند. یک مدّتی صبر می‌کردند، بعد کمی حرف می‌زدند و درس را خیلی روان نمی‌دادند. بعد از درس به یکی از آقایان گفته بود: شما بایستید، بعد به تنهایی به او فرموده بود: درست است که غسل جنابت به‌خودی‌خود واجب نیست إلّا برای امر واجبی مثل نماز یا صیام و ... امّا با همین حال می‌آیی و درس را خراب کردی. یا زودتر بلند شو حمام برو، یا یک کاری بکن، این‌طور نمی‌شود.

آقا فهمیده بود این جنب آمده است. لذا در تنهایی و خیلی هم به خوبی و خوشی به ایشان گفته بود که این‌طور است، این کار را نکن. او هم به آقا گفته بود: آقا! من برای این که نماز صبحم را از دست ندهم، بعد از نماز صبح، مجامعت کردم و همبستر شدم. دیگر دیدم درس دیر می‌شود، به درس آمدم و گفتم: بعد می‌روم غسل می‌کنم.

لذا درست است که غسل فقط برای نماز و صیام و ... هست، امّا ببینید! چگونه در آیت‌الله کوه‌کمره‌ای اثر می‌گذارد و می‌فهمند. اولیاء خدا این‌گونه هستند. هرچه مقام ایمان بالا برود، طعم را می‌چشند، بو را می‌فهمند، می‌شنوند و حالشان تغییر می‌کند. خیلی عجیب است!

                                                                       آیت‌الله قرهی